Dur durak bilmeyen bir merak duygusu var insan denen bu muammada. Gördüğü, hissettiği, işittiği hatta kendi yaptığı her davranışı bile neden ve ne için yaptığını düşünen bir yapıda insanoğlu. Daha derin gözlemlediğimizde düşünmeyi bile düşünen bir gizle karşı karşıyayız. 
     Vaktimizin büyük bir çoğunluğunu hatta tamamını düşünerek geçiriyoruz. Hayal kurarken, ders çalışırken, plan yaparken, uyurken… Evet uyurken! Uyuduğumuzu zannettiğimiz anlarda bile bir çalışma ve enerji harcama halindeyiz. Düşünce gücümüz her an hazır, her an tetikte, çalışmakta. Biz bırakırken bile o bizi bırakmamakta. Yorulmadan, bıkmadan, ara vermeden…
     Peki, bu muazzam alet bizimle madem, biz onu nasıl kullanmalıyız? Nasıl kullanmalıyız ki hakkını verelim, hak ettiğimizi alalım?
     Zihin bizim gibi durağan olmamakla beraber bizim gibi yaşlanabilmekte. Ama onun yaşlanması da bizimkine benzemiyor. Yıllar onu yıpratmıyor, eskitmiyor. Onu işlecsiz hale getiren durum, onun kullanılmaması ya da yanlış ve kof bilgilerle doldurulmaya çalışılması. Ayrıca zihnin yapması gerekenlerin hazır olarak onun önüne koyulması; çalışmasına yani düşünmesine izin verilmemesi…
     “O zaman kimse düşünmüyor, demek kalıyor bizlere.” derken biraz duralım. Kendimize bir şeyler katabilmenin, ilerleyebilmenin doğru yollarında yürümek için zihnimizdeki zincirleri kırmamız şart. Bunun tek yolu da doğru okumak, doğruyu okumak ya da okuduğumuz yanlışların satır aralarında doğruyu bulmak. Bulduklarımızı kalemimizle dillendirip kelamımıza aksettirmek, doğru bildiğimizden vazgeçmemek her ne olursa olsun, ne engel çıkarsa çıksın. İşte o zaman zincirler kırılır; düşüncemizin hakkını vermiş ve hak ettiğimizi almış oluruz. 
    Var olmak, düşünülmekten sonra da düşünmekten geçer. Her an düşünüldüğümüzün farkında bir bilinçle düşünebilmek duasıyla…