Politika, insanların bir arada kolektif olarak yaşamalarını sağlamak amacıyla kurulan düzeni iyi yönetme sanatıdır. İnsan, birey-birey ya da birey-toplum arasındaki yaşanan gerilimlerde, salt güce dayalı çözümler bulabildiği gibi konuşarak, anlayarak, ikna ederek de çözümler bulabilmektedir. Bu iki çözüm yolu arsındaki fark nasıl yönetildiğimizin ve medeniyet noktasında nerede durduğumuzun bir göstergesidir.

Devlet, belirli bir toprak parçası üzerinde belli bir sayıda insanların yaşadığı ve bu insanlar üzerinde otoritesi olan örgütlü bir yapıdır. Devlet kavramı, aslında insandan bağımsız ama örgütlülüğü insanlar tarafından sağlanan soyut bir şeyi ifade etmektedir. Ancak bazı durumlarda iktidar ya da devlet belirli bir şahsın bedeninde adeta vücut bulmaktadır. “Senin karşında devlet var” ya da “burada devlet benim” derken devletin varlığından kaynaklanan iktidarı kullanan kişi, kendisiyle bu gücü eşdeğer görmektedir. Bu nedenle ağzından her çıkanın kanun olduğunu söylerken, başkalarının iradelerini, isteklerini genel olarak haklarını gözetmeden hareket eder. Böyle bir despot ne kanunlara, ne kurallara ne de herhangi bir değere uymadığı gibi, otoritesi altında bulunan halkından mutlak bir itaat bekler. İşte burada politikadan bahsedemeyiz. Çünkü politika ikna etme çabasını gerektirir, başkalarının iradelerini yok sayarak, salt güce başvurmayı değil… Dolayısıyla, zor ve şiddet politik yaşamın sınırlarını belirler. Belirli bir sınırı aşan güç kullanımı salt zorbalığa dönüşür, politika olmaktan çıkar.

Politika aynı zamanda bir uzlaşma sanatıdır. Bireylerin her birinin kendi farklılıklarından kaynaklanan, farklı istekleri ve korunması gereken farklı menfaatleri vardır. Toplumsal yaşam içerisinde, bu farklılıkları muhafaza edebilmek kolay değildir. Çünkü gelenekselleşen inanç ve davranışlar çoğunluğu oluşturan bir kitle tarafından şiddetle korunmaya çalışılır. Bu nedenle bireyin kendi varlığını, değerlerini korumaya çalışması toplum ile arasında gerilime, çatışmaya neden olur. İşte bu gerilimin yönetilmesi, politika sayesinde olur.

Politikanın içinde bulunduğu yönetim biçimlerinde halk, iktidar karşısındaki haklarını genişletme mücadelesinde olur. Bireyin bireyselliğini daha geniş anlamda yaşayabilmesi için, yeni haklar elde etmesi ya da sahip olduğu hakları kullanmada devletin etkisini sınırlandırması gerekir. Bireyin haklar ve özgürlükler bakımından yönetene, iktidara karşı vermiş olduğu mücadele de politiktir. Çünkü bireyin kendi özel alanından çıkıp, kamusal alana eylemsel olarak dâhil olması demek, iktidarın ikna ve uzlaşma zemininde bulunması demektir. Dolayısıyla bu noktada politika yapmak ile politik olmak arasında bir ayırım söz konusudur. Yönetilenler, yönetenlerin elinde bulundurdukları iktidarın, kendi aleyhlerine kullanılmasını önlemek için o iktidarın azaltılması, dengelenmesi gerekir. Bunun için verilen her türlü mücadele esasında politik bir mücadeledir.

Müslüman İçin Politika

Yöneten ve yönetilen ilişkisi içerisinde bulunan bizler başta oturduğumuz yerin muhtarlık seçimi olmak üzere, ülkesel iktidarlar ve hatta küresel iktidarlara karşı politik etkimizi kullanmamız gerekir. Bizim hakkımızda, yani yaşamımıza etki eden konularda birileri karar aldığı müddetçe, bu kararların değiştirilmesi, dönüştürülmesi için çok geçmeden elimizden geleni yapmalıyız. Hakkı, hukuku ve adaleti hiçe sayan, “dediğim dedik”, “en doğrusunu ben bilirim” zihniyetine karşı susarsak, bir gün gelir o adaletsizliğin kurbanlarından biri de biz oluruz. Nemrutlaşanlara karşı İbrahim, Firavunlaşanlara karşı Musa olup, hakkın yanında yer alabilmek bütün Müslümanlara düşen bir görevdir.

“Ey iman edenler! Haktan yana olup var gücünüzle ve bütün işlerinizde adaleti gerçekleştirin ve adalet numunesi şahitler olun. Bir topluluğa karşı, içinizde beslediğiniz kin ve öfke, sizi adaletsizliğe sürüklemesin. Âdil davranın, takvâya en uygun hareket budur. Allah’a karşı gelmekten sakının. Çünkü Allah yaptığınız her şeyden haberdardır.” -Mâide Suresi: 8-

Selam ve Dua ile...